کارگردان استرالیایی در ۶۰ سالگی از چیزهایی سخن گفته که الهام بخش وی در زندگی اش بوده اند.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از گاردین، باز لورمن سازنده «الویس» در مصاحبه ای متفاوت از آشنایی با همسرش و تغییر زندگی اش پس از آن و شروع زندگی اش با یک شورش حرف زد.

در یک شهر کوچک روستایی بزرگ شدم؛ در نیوساوت ولز که حدود ۱۸۰ مایل با سیدنی فاصله دارد. زندگی ام مثل زندگی در یک جزیره بود که از ۱۱ خانه، یک پمپ بنزین و یک مزرعه تشکیل می شد و خانواده ما برای مدتی یک سینمای خانگی راه انداخته بود.

وقتی پدرم از جنگ ویتنام بازگشت؛ در دهه ۱۹۷۰، ما را وادار کرد موهایمان را کوتاه کنیم، آن هم در دهه ای که همه موی بلند داشتند. به زودی پدر و مادرم از هم جدا شدند؛ طلاقی بسیار سخت و من که بسیار سرکش بودم، در ۱۵ سالگی هر دوی آنها را ترک کردم و حتی یک لحظه هم فکر نکردم قرار است سرنوشتم را در آن دهکده کوچک پیدا کنم.

شورشی بودم؛ طغیانگری بزرگ ترین کارم بود و ترک کردن آن دهکده راهم. بعضی ها از نظر والدین شانس می آورند. من این شانس را نداشتم. وقتی پدرم رابطه دیگری را شروع کرد همه بنیان های اخلاقی من درهم شکست و ناگهان ایمانم را به همه چیز از دست دارم. همیشه داشتم می رفتم.

همیشه داستان ساخته ام و وقتی بزرگ شدم هم باید به داستان می پرداختم و با دوربین شروع به کار کردم و با اینکه جلوی دوربین بد نبودم اما خیلی زود متوجه شدم می خواهم کنترل داستان را در دست داشته باشم.

اینکه بگوییم من کنترل گر هستم خیلی ساده انگارانه است. من تنها یک کارگردان یا بازیگر نیستم. سازنده اپرا یا ناشر مجله نیستم؛ هر چند همه اینها بوده ام؛ یا فردی که کمپین انتخاباتی برگزار می کند، که این کار را هم کرده ام. یا کسی که هتل می سازد، هرچند این کار را هم کرده ام. من فقط با ایده ها و داستان ها سرو کار دارم.

بیش از هر چیز به آزادی نیاز دارم. نمی توانم جور دیگری کار کنم. باید آنقدر آزاد باشم که بگویم می خواهم فلان کار را انجام دهم.

شهریور ۶۰ ساله شدم. حس متفاوتی ندارم، اما می دانم چیزهایی هست که کمتر قادر به کنترل آنها هستم. هر چند ۶۰ یک عدد روی کاغذ است، اما از این موضوع عصبانی نیستم. در هر حال باید زمانی مرد.

اولین باری که همسرم کاترین را دیدم. جلسه کاری یک ساعته ای بود که قرار بود ۳ ساعت ادامه داشته باشد. دهه ۱۹۸۰ بود و من یک شرکت تئاتری را اداره می کردم و دنبال طراحان جوان بودم. ما از همه چیز حرف زدیم از برشت تا مدونا؛ گفت و گوی بزرگی بود که هنوز ادامه دارد. او بیشتر از هر کس دیگری مرا روی کره زمین می شناسد.

دوست ندارم به عقب نگاه کنم. دوست ندارم کارهایم را دوباره ببینم. دیگر امکان ندارد «مولن روژ» بسازم. می خواهم به جلو نگاه کنم.



نویسنده: newsBot
همرسانی کنید:

نظر شما:

security code
طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان