کتاب «یک عاشقانه آرام»  اثر نویسنده محبوب معاصر، نادر ابراهیمی، درباره زندگی یک زوج است. مردِ داستان با نوشتن نامه های عاشقانه به همسرش سعی می کند تا زندگی شان دچار روزمرگی نشود. این کتاب در ۴۰ سال اخیر جزء کتاب های پرمخاطب نادر ابراهیمی بوده است.

درباره ی کتاب یک عاشقانه آرام

داستان یک عاشقانه آرام در سال ۵۷ و در بحبوحه انقلاب ایران می گذرد. مردی گیلانی و اهل سیاست عاشق دختری آذری به نام عسل می شود که او هم یک انقلابی پرشور است. مرد معلم ادبیات و یک مبارز مخالف رژیم است، از همین رو، زندگی، خانه به دوشی را به آن ها تحمیل می کند و داستان زندگی پر التهابشان آغاز می شود و تا انتها مبتنی بر روابط عاشقانه این دو پیش می رود.

نادر ابراهیمی در این اثر با بیان داستانی خواندنی از زندگی یک زوج و در لابلای ماجرا های پیش آمده برای آن ها، با قلمی زیبا گفتگو های جذابی را خلق می کند که مخاطبش را به فکر وا می دارد و او را متوجه این موضوع می کند که نباید به عشق به چشم یک خاطره و عادت نگاه کرد. ابراهیمی در یک عاشقانه آرام، عاشقانه می نویسد و در پس این عاشقانه، مضامینی جهان شمول را به مخاطبان خود منتقل می کند.

درواقع جهان بینی ای منعطف و قابل باور در قالب شخصیت های این کتاب وجود دارد که می توانیم خودمان را به خوبی به جای آن ها بگذاریم و حتی خود آن ها بدانیم. از شخصیت های ساده و روشن این کتاب درس بگیریم و موسیقی زندگی خودمان را بنوازیم.

یک عاشقانه آرام اولین بار در سال ۱۳۵۷ منتشر شد و دلیل شهرت این کتاب رمان-شعر بودن آن است. نادر ابراهیمی ازجمله معدود افرادی است که توانسته این سبک را به نگارش درآورد.

کتاب یک عاشقانه آرام را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم؟

کتاب یک عاشقانه آرام عاشقانه ی لطیفی است که خواندش می تواند برای همه لذت بخش باشد؛ و به دلیل بیان کردن مفاهیم عمیق و زیبا در قالب شعر و نامه ی عاشقانه، کتابی عمیق است، اگر به دنبال کتابی با این ویژگی ها هستید، کتاب یک عاشقانه آرام را انتخاب کنید.

درباره ی نادر ابراهیمی

نادر ابراهیمی در ۱۴ فروردین سال ۱۳۱۵ در تهران به دنیا آمد. او تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش یعنی شهر تهران گذراند و پس از گرفتن دیپلم ادبی از دبیرستان دارالفنون، به دانشکدهٔ حقوق وارد شد. اما این دانشکده را پس از دو سال رها کرد و سپس در رشتهٔ زبان و ادبیات انگلیسی به درجهٔ لیسانس رسید. پیوستن او به یک سازمان سیاسی باعث شد تا بار ها دستگیر و زندانی شود. ابراهیمی در زندگی خود به کار های بسیار زیادی پرداخته است که شرح مفصل آن را در کتاب ابوالمشاغل نوشته است.

نادر ابراهیمی علاوه بر نوشتن رمان و داستان کوتاه در زمینه های فیلم سازی، ترانه سرایی، ترجمه، و روزنامه نگاری نیز فعالیت کرده است. ابراهیمی، همراهِ بهرام بیضایی و ابراهیم گلستان، از اندک سخنوران ایرانی به شمار می رود که هم در سینما و هم در ادبیات کار کرده و شناخته شده است.

وی همچنین در زمینه ادبیات کودک و بازسازی افسانه های قدیمی هم دستی بر آتش داشت و بسیاری از کار های او، جوایز مختلف جهانی را برنده شده اند.  نادر ابراهیمی در ۱۶ خرداد ۱۳۸۷، در تهران دار فانی را وداع گفت.

بخشی از کتاب یک عاشقانه آرام

عاشق، یاغی ست؛ امّا یاغیانِ بزرگ، اصولی دارند.

زیبایی یاغیگری، فقط در حفظ همان اصول است.

عاشق، جدّی ست؛ امّا عبوس نیست.

عسل، بی خود از خویش، با صدای بلندِ شتابان گفت: اینطور نمی شود. اصلاً نمی شود. از سفرِ بلندِ رؤیا آمده یی. خوب است. عالی ست. شدنی، امّا، نیست. هر هفته وَ در تمام هفته های عُمرْ خود را تکرارکردن حتّی به زیباترین صورتِ ممکن زندگی مان را مملو از کسالتی مرگبار خواهدکرد، و ما را «خسته از بی رنگیِ تکرار». چارچوب. هر قدر چارچوبی که به کار می بری بزرگ باشد به خیالِ خودت برای وسعتِ میدانِ عمل بومِ بودنِمان را سخت تر و بی رحمانه تر به صلیب می کشد از چار سو. این، خویشتن را با بهترین دارِ دنیا به دارآویختن است. خویشتن را به داری آهنین و استوار آویختن.

عسل، سرریز می کند؛ امّا نه به سنگینی و کُندیِ عسل.

تو یک سال، شب وروز، در آن اُتاقکِ مُحقّرِ درهم ریخته نشستی و نوشتی یک سال. یک برنامهٔ مدرسه یی تمام عیارِ غم انگیز: انشا، اِملا، ریاضیات، ورزش؛ انشا، املا، ریاضیات، ورزش؛ انشا، املا...

به التماس می گویم: عسل! عسل! مجبورت که نکرده ام. چرا اینطور هراسان شده ای؟ میخْ کوب ات که نکرده ام. تو، مثل همیشه، کاملاً آزادی. این تقدیر نیست که نتوانی از آن سرپیچی کنی. من سرنوشتْ نساختم، برنامه نوشتم... من... من...

صدای آرامِ گریه ام برخاست. همهٔ این جان کندن های ذهن و عین، فقط به خاطر آن محبوبِ آذری من بود. زن گفته بود: زندگی مان در بی نظمی غریبی غرق شده است. در یکنواختیِ پیری که بوی نا می دهد. در چرکابهٔ ارواحِ بلاتکلیف. تو می گفتی: «عادت، یعنی دورشدن از انسانیت، از تفکّرِ خلّاق». مگر نه؟ حال، نگاه کُن! موج ها ما را به این سو و آن سو می اندازند و زمانی هم بر ماسه های ساحلی خواهندانداخت: ماهی های مسموم شدهٔ مُرده. لَزج. گندیده. ما حتّی خوب ترین کارهای مان را به عادت می کنیم...