به گزارش خبرنگار موسیقی ایرنا، ایران، هم اکنون ۱۰۰ روز است که از برگزاری کنسرت موسیقی بی بهره است. ۲ ماه از این مدت، تلاقی با ماه های محرم و صفر و ۴۰ روز دیگر نیز درگیری های موجود در سطح جامعه، سبب شدند تا هیچ اجرای زنده ای برگزار نشود.

شاید صورت ماجرا، این گمان را در ذهن ها به وجود بیاورد که حاکمیت، با آگاهی، از برگزاری هرگونه تجمعی ولو کنسرت، خودداری به عمل آورده و این مهم را تا زمان برقراری آرامش عمومی به تعویق انداخته است اما اطلاعات موثقی که به دست ایرنا رسیده، نشان از آن دارد که دفتر موسیقی معاونت هنری و کلیت وزارت ارشاد، پای کار ایستاده اند تا نهایت مساعدت در اعطای مجوز کنسرت را به عمل آورند. حتی در این بین، یک مقام مسئول به ایرنا اعلام کرد که مدیریت موسیقایی کشور درصدد است تا نهایت تخفیف را برای اجاره سالن برگزاری کنسرت اعمال کند اما در شرایط کنونی، درخواست چندانی برای اجرای زنده وجود ندارد.

از سوی دیگر، ایرنا به اطلاعاتی دست پیدا کرده که طی آن، ۲ خواننده موسیقی پاپ به صراحت اعلام کرده اند که از آمادگی لازم برای برگزاری کنسرت برخوردار هستند اما به دلیل واکنش شدید برخی مخاطب نماها، نمی توانند گروه خود را به روی صحنه ببرند.

در این غائله که هم با نظر مدیریت موسیقی و هم با نظر خوانندگان پاپ آشنا شدیم، بیان چند نکته حائز اهمیت است:

۱. عجیب است که چگونه عده ای قلیل در قامت مصلح اجتماعی، به درون سالن های کنسرت رخنه کرده و با سر دادن شعار «بی شرف»، خواننده مذکور را از انجام کنسرت بر حذر می دارند. این اتفاق، طی هفته اخیر، لااقل در ۳ کنسرت فارسی زبان خارج از کشور دیده شده است. اینکه عده ای بلیت گران قیمت کنسرت را خریداری کرده اند و به داخل سالن می روند اما همین که خواننده، قصد اجرای برنامه را دارد، با شعار بی شرف، وی را وادار به ترک سالن می کنند، نکته سادیستی ماجراست. طبیعی است که پشت این جریان، مردم قرار ندارند و کسانی که حاضر هستند تا برای این منظور، هزینه کنند، قطعا از جریان نرمال مردمی نشات نمی گیرند.

۲. عجیب تر آن که خوانندگان، با این زمره تهدیدها، ترجیح می دهند تا عادی شدن شرایط، صبر پیشه کنند و اجرای زنده ای نداشته باشند. درحالی که اگر طی هفته ها و ماه های آتی، اجرای زنده ای صورت بگیرد، آیا این تضمین وجود دارد که آنها با شعارهای «بی شرف» همان عده ای معدود، مورد استقبال قرار نگیرند؟ بنابراین زمان کنونی با چند ماه دیگر، هیچ تفاوتی نخواهد داشت و این عقب نشینی خوانندگان نیز این جسارت را به آن عده قلیل می دهد تا با همین دست فرمان به جلو حرکت و این طور تصور کنند که توانسته اند با قدرت خود، جریان موسیقی کشور را به انزوا بکشانند.

۳. از زمان آغاز درگیری ها در کشور، برخی خوانندگان فارسی زبان لس آنجلس نشین، بیشترین همراهی را در تحریک اجتماعی مردم داشته اند. جالب آن که طی روزهای گذشته، ۲ تن از این خوانندگان، در شهرهای مختلف، اقدام به برگزاری کنسرت می کنند که هر ۲ خواننده، با شعارهای همان عده قلیل مواجه می شوند. در اینجا، ۲ نکته مهم وجود دارد: نخست آن که حتی همان خوانندگان مخالف نظام و موافق بی نظمی نیز پذیرفته اند که برگزاری کنسرت، منافاتی با جریان اعتراضی مردم ندارد و به همین دلیل، به اجرای زنده پرداخته اند. دوم هم آن که، این جماعت ناسزاگو، حتی به لیدرهای خود نیز رحم نکرده و آنها را نیز به باد شماتت گرفته اند بنابراین برای جریانی که هیچ مرزی برای خود تعیین نکرده است و همه برای او در شمایل دشمن هستند، نباید احترام قائل شد و با صلاحدید آنها به روی صحنه نرفت.

۴. زمانی که قرار شد تئاترها و نمایش های کمدی به روی صحنه بروند، همین جماعت ناسزاگو، به صفحات اجتماعی بازیگران و کارگردانان این آثار رفته و با فحاشی صریح، خواستار آن بودند تا این عده، تئاتر خود را به روی صحنه نبرند. جماعت هنری نیز برای مدتی عقب نشینی کردند و وقتی دیدند برخی گروه ها، نمایش خود را بدون هیچ حاشیه ای به روی صحنه برده اند، ترغیب شدند و با این جسارت، قدم در گود مقدس صحنه گذاشتند و امروز که دو، سه هفته از آن روز می گذرد، جریان تئاتر و نمایش های کمدی، به روال معمول، به اجرای برنامه پرداخته اند و هیچ خللی در پروسه کاری آنها وجود ندارد. بنابراین شرایط مهیاست تا جریان موسیقی نیز برای آغاز دوباره فعالیت هایش به ویژه در زمینه برگزاری کنسرت، با همین رویکرد، به صحنه بیاید و از هیچ تهدید و فحاشی نهراسد. چرا که کاملا واضح است؛ فحاشان جزو مردم نیستند و مردمی فکر نمی کنند.

۵. مردم در شرایط فعلی، نیاز به روحیه دارند تا حال عمومی آنها خوب شود. یک خواننده، اگر با مردم است، باید نهایت تلاش خود را به عمل بیاورد تا حال مردمش را خوب کند. جمعیت معدود فحاش، فقط خواستار تعطیلی هستند. از بازیگران تئاتر می خواهند به روی صحنه نروند، از بازیکنان فوتبال می خواهند در مسابقه رسمی بازی نکنند، از کاسب می خواهند کرکره مغازه اش را پائین بکشد، از جامعه سینمایی می خواهند فیلم جدیدی به روی پرده نفرستد، از دانش آموز و دانشجو می خواهند سر کلاس ها حاضر نشود و... این جماعت، تنها در فکر تعطیلی است بی آن که دردی از مردم دوا شود؛ بلکه بیشتر، آنها را در گرفتاری می اندازد و بنابراین از جامعه موسیقی، این انتظار می رود که به خواست این جماعت تن ندهند و برای مردمشان بخوانند و دل آنها را شاد کنند.

موسیقی دان، همواره یک هنرمند پیشرو است که در تمامی کارهایش، از اوضاع و احوال مردم می گوید. حال روا نیست که حال این روزهای مردم وخیم باشد و هنرمند نتواند با هنر خود، شادی و نشاط را به قلب و روح مردم تزریق کند، یا اینکه مصالحی را به خوشحالی مردم ترجیح دهد. بنابراین یک همت عالی کافی است تا یکی، دو کنسرت راه بیفتد تا دایره کنسرت ها، سیستماتیک شروع به کار و همه چیز به نفع مردم واقعی تغییر کند.