هادی مقدم دوست کارگردان سینما در آستانه برگزاری مجدد جشنواره فیلم های صد ثانیه ای، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره فیلم کوتاه گفت: برای بعضی فیلم ها ۱۰۰ ثانیه هم زیاد است، شاید باور نکنید اما فیلم هایی را دیدم که حتی ممکن بود حوصله آدم از همان فیلم صد ثانیه ای هم سر برود. می خواهم بگویم صد ثانیه یک فرصت برای کشف استفاده از زمان است. زمان بندی فیلم های کوتاه و بلند غالباً محدودیتی ندارد. مثلاً شما می توانید فیلم ۱۰ دقیقه ای و یا ۲۵ دقیقه ای بسازید و فیلم تان را به جشنواره های فیلم کوتاه ارائه دهید. در فیلم بلند هم همینطور است فیلم تان می تواند ۸۰ دقیقه و یا ۹۰ و ۱۲۰ و حتی بیشتر باشد. یعنی آنجا برای زمان محدودیت زیادی وجود ندارد اما فیلم صد ثانیه ای تجربه فهم وقت است. مثل یک خنثی کننده بمب که باید در صد ثانیه با تمرکز بالا کار انجام دهد. او از زمان نهایت استفاده می کند؛ با قدرت ذهنی خارق العاده. فیلم صد ثانیه ای محل بروز قدرت خارق العاده ذهن برای انجام یک کار کاملاً ظریف مثل مینیاتور است.

کارگردان سریال تلویزیونی «سرباز» در پاسخ به این سوال که ساخت فیلم کوتاه چه کمکی به فیلمسازان در ابتدای راه فیلمسازی شان می کند، گفت: جواب های نو و تکراری برای این پرسش تاکنون زیاد بوده، از اهمیت تجربه کردن و آموختن و ایجاز و کشف قواعد و سیاق های فیلمسازی برای یک علاقه مند. حالا باید یک حرفی بزنم که به زعم خودم به خواندنش بیارزد و هم باعث شوق خواننده شود و هم حرف واقعی باشد؛ «فیلم ساختن جرأت می خواهد». این را در خیلی از افراد دیده ام که جرأت فیلم ساختن ندارند اما عاشق فیلم ساختن هستند؛ شاید یکی بگوید این دیگر چه مرضی است؟ اما واقعیت دارد و خیلی هم فراوانی دارد.

فیلمسازی برای یک فیلمساز، شفابخش است

مقدم دوست افزود: به عقیده بنده فیلم کوتاه ساختن به فیلمساز جرأت می دهد. فیلمسازی برای فیلمساز اصولاً امری شفابخش است و فیلم کوتاه و به ویژه فیلم ۱۰۰ ثانیه ای که ساخت آن دنگ و فنگ کمتری دارد و می شود سالانه چند تا از آن را ساخت، باعث بهبود حال روحی فیلمساز نسبت به فیلمسازی می شود. جمله خلاصه شده من این است؛ هر وقت از فیلم ساختن ترسیدید یک فیلم ۱۰۰ ثانیه ای بسازید. مطمئن باشید فیلم درجه یکی از آب در می آید.

هادی مقدم دوست در ادامه در پاسخ به سوالی درباره تأثیر جشنواره های فیلم کوتاه و حضور در آنها در ادامه مسیر فیلمسازان، با بیان این نکته که جشنواره بر خلاف نظر خیلی ها که گمان می کنند یک امر زینتی و یا یک اسراف کاری محض است یک نیاز واقعی برای فیلمسازان است، اظهار کرد: این واقعاً نیاز به توضیح ندارد که یک فیلمساز لازم است که اسم و رسمی به هم بزند. شاید گفتن این حرف به صراحت قدری باعث سرخ شدن لپ آدم و خجالت شان بشود، اما فیلمساز برای موفق شدن نیاز دارد معروف باشد. این سرشت فیلمسازی و عرصه نمایش است. متأسفانه نمی شود در این کار از گمنامی لذت برد. فیلمسازی احتیاج به شهرت دارد و جشنواره ها این کمک را تا حد زیادی به فیلمسازان می کنند. اصطلاح رسمی تر این شهرت بخشی، واژه معرفی کردن است. اگر مایل باشیم می توانیم از لفظ معرفی کردن هم استفاده کنیم. فیلمسازان در جشنواره ها معرفی می شوند و جایزه، سند با استعداد بودن آنها و باعث اعتبارشان است.

کارگردان فیلم سینمایی «عطرآلود» در ادامه با اشاره به این نکته که امروز در سینمای ایران بیشتر از همیشه مشکل فیلمنامه دارد خودش را نشان می دهد گفت: فیلم های کوتاه بسیاری را دیده ام که از حیث تکنیک و فیلمبرداری درجه یک هستند و این حاصل تکنولوژی جدید در امر فنی تصویر و صدا و جلوه های ویژه است. یعنی فیلم ها سر و وضع مرتب و شیک و خوبی دارند، خیلی هم خوش ساخت هستند، اما داخل فیلم و در داستان فیلم خبر چندانی نیست. از قضا قبل ترها که فیلم ها آماتوری تر بودند، فیلمنامه ها قوی تر بود. به نظرم مهمترین جایزه جشنواره های فیلم کوتاه، جایزه فیلمنامه است، حتی از کارگردانی هم مهم تر. واقعاً پیشنهادم این است که جایزه فیلمنامه از همه جایزه ها سنگین تر باشد.

گفتگو در احترام و امنیت شکل می گیرد

مقدم دوست که سابقه حضور در کارگاه های آموزشی جشنواره فیلم ۱۰۰ به عنوان استاد در دوره های مختلف را داراست در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا می توان فیلم کوتاه را به عنوان مدیومی برای گفتگو در نظر گرفت گفت: گفتگو اشکال و زیرمجموعه های متعددی دارد، یکی از این زیرمجموعه ها مفاهمه و یکی دیگر پرسش و یکی حتی درددل است و.... اگر فیلم بخواهد گفتگو باشد باید حائز شرایط گفتگو باشد؛ مثلاً تخریب و پرخاش با اینکه از حیث ظاهر شبیه به گفتگوست و از ساختار یک زبان قابل گفتگو تشکیل شده، اما شرایط گفتگو را ندارد، گفتگو در احترام و امنیت باید اتفاق بیفتد. نمی شود افراد به هم حمله و بی حرمتی کنند و بعد بگویند ما داشتیم گفتگو می کردیم. این مقدمه را عرض کردم تا بتوانم پاسخ شما را قدری دقیق تر بدهم. فیلم، چه کوتاه صدثانیه ای و چه بلند، برای اینکه بتواند یک گفتگو محسوب شود باید بیانی امن داشته باشد، حتی تذکر و بیم دادن هم می تواند امن باشد اما اگر فیلمی بیانی امن و حرمت نگه دار نداشته باشد نمی شود آن را گفتگو حساب کرد. بله! فیلم و فیلم کوتاه می تواند مدیومی برای گفتگو محسوب شود اما با بیانی امن و محترمانه.

این کارگردان همچنین درباره اینکه اگر بخواهد فیلم کوتاه ۱۰۰ ثانیه ای بسازد چه سوژه ای را انتخاب می کند گفت: چه سوال شیرین و شوق انگیزی! باید خیلی به جواب این سوال فکر کنم، اما چیزی که بلافاصله می توانم بگویم این است که دوست دارم لحن کلی آن فیلم: «طنز محزون» باشد.